Growing up, I often saw people around me turn to Sindhi Poetry whenever they wanted to connect with their inner feelings, and over time, I understood why. There’s a quiet magic in how beautiful poetry, especially Sindhi shayari and ghazals, holds emotions that feel both personal and universal. I still remember the first time I started to read these lines—whether it was a heartfelt 2 line sindhi poetry sms, longer 4 lines, or those deeply expressive one lines poetry, each form carried a rhythm that stayed with me. Many books have been written capturing the same essence, and today, you can easily download Sindhi poetry images and share them with loved ones, friends, and family members, keeping the tradition alive in modern ways.
What fascinated me even more was how Sindhi Shayari blends seamlessly with the taste of Urdu Ghazal readers, giving everyone a sense of choice and preference in what they connect with. Whether someone enjoys Sindhi poetry in Urdu or explores Sindhi poetry in English, the emotional depth remains intact across all categories. For me, the beauty lies in how these good poems become companions—sometimes soft, sometimes intense—but always meaningful.
Best Sindhi Poetry
دل جي شهر ۾ اڄ به تون رهن ٿي،
وقت بدلجي ويو پر ياد نه وهن ٿي.
اکين ۾ تنهنجو نالو، ساهن ۾ تنهنجي خوشبو،
جيئڻ جو هر پل مون لاءِ تو ئي سبب ٿيو.
محبت ۾ زخمن جا به پنهنجا رنگ ٿين ٿا،
ڪنهن کي تڪليف، ڪنهن لاءِ سنگ ٿين ٿا.
چنڊ وانگر تون راتن کي روشن ڪرين،
۽ مان اڃا به تنهنجي آسمان ۾ گم ٿيس.
دل تي لڳل تير به سهڻا لڳن ٿا،
جڏهن وار تو جا هجن ته درد به سگها لڳن ٿا.
تون وڇڙي وڃين ته موسم به روئي پوي،
هوا ۾ به تنهنجي جدائي جو ساهه کوئي پوي.
مسڪراهٽ تنهنجي اڄ به دل تي لکيل آهي،
جيئن تقدير جو ڪو حسين جملو لکيل آهي.
دوريون وڌي ويون پر محبت نه گهٽجي،
دل ته اڃا به تنهنجي واٽ تي بيٺي آهي.
تون اچي وڃين ته روح ۾ خوشبو پکڙجي،
جڏهن وڃين ته دل ۾ خالي پن وڌي.
توکان پوءِ زندگي رڳو سفر لڳي،
ٿي هلي پر ڪٿي به نه لهي.
Sad Sindhi Poetry in Sindhi
دل جي رازن ۾ اڄ به تون لڪل آهين،
وڃي به ويو آهين پر نه وِسريو آهين.
راتين جي سُڪ سان تنهنجي ياد جا تير لڳن،
ننڊ به ڊڄي پوي، خواب به ڀُرڀُر ٿي ويهن.
تنهنجي وڃڻ کان پوءِ دل اجاڙ شهر ٿي وئي،
هر احساس پگهرجي پيو، هر خوشي ويران ٿي وئي.
اکين مان ڳوڙها لڙڪن ۾ تنها ٿي ويا،
تنهائيون به اڄ مون کان پريشان ٿي ويا.
تون وڃين ته موسم به ساهه نٿو ڀري،
هوا ۾ به جدائي جو هٿيرو ڦري.
منهنجي دل جي روحن تي تنهنجو نالو لکي،
هاڻي هر ڌڙڪن سوز ۾ سڏ ڪئي ٿي.
تون وڇڙين ته وقت به بيٺل لڳي،
هر پل منهنجي لاءِ سُنهو ۽ سُڪو لڳي.
پيار کان پوءِ دل ڪنهن تي به کلي نه سگهي،
تو وڃڻ جي درد مان روح به نڪري نه سگهي.
منهنجي اکين ۾ تنهنجي وڃڻ جو منظر پيو،
هر شام اڄ به ساڳي تڙپ سان لهندو پيو.
ساهن ۾ تنهنجي ياد ايتري پيڙي ٿي،
جيئن سينو اندر آهستي آهستي سڙي ٿي.
Emotion Poetry in Sindhi
تون وڃين ته دل جي ڌڙڪن به ٿڪجي پوي،
زندگي جو هر قدم اوچتو رڪجي پوي.
يادن جي وسرت ۾ تنهنجو چهرو اُڀري ٿو،
راتين جي ڀڃاري ۾ دل چپچاپ مرڪي ٿي.
خوابن ۾ به تنهنجي جدائي جو درد آهي،
ننڊ به هاڻي اکين کان پري هت آهي.
مون کي وڇوڙي جي ڪا عادت نه پئي،
پر تون ويندين ته دل ۾ خاموشي ئي رهي.
تنهنجي وڃڻ سان لفظ به سَڪ ٿي ويا،
هر ڳالهه ۾ ڏک جا پاڇا پئجي ويا.
تون وڃين ته صبح به شام لڳي،
دل جي هر ساز کي آهه پُڪار لڳي.
دل اڃا تائين تنهنجي موٽڻ جو آس رکي،
پر وقت هر روز نئين مايوسي پاس رکي.
موسمن جي وڄائن ۾ تنهنجي ياد ڳوڙهو آڻي،
دل جي هر ڌڙڪن ۾ جدائي جي دُوهه وڄي.
سڪ ۾ تنهنجو نالو بار بار دل تي لکي،
پر درد هر ڀيري اُن لکڻي کي ميساري ڇڏي.
تو وڃڻ کان پوءِ دل ۾ جيڪي گهر هئا،
هاڻي انهن گهرن ۾ خالي اگهاڙا در هئا.
Romantic in Sindhi
تنهنجي مُسڪراهٽ ۾ ڪو جادو آهي،
دل بنا اجازت تنهنجي طرف ڇڪجي اچي.
توکي ڏسندي ئي دل ۾ گل کِڙي پون،
محبت جا سڀ رستا تنهنجي طرف مُڙي پون.
تون آهين ته دنيا به حسين لڳي،
تنهنجي بنا هر خوشي اڌوري ڏِسِي.
تنهنجي نرمي ۾ محبت جو راز آهي،
ڏسڻ ۾ سادو پر دلن لاءِ آواز آهي.
تون ويجهو هجين ته هوا به مهڪي پوي،
دل جي هر ڌڙڪن خوشيءَ ۾ ٻُري پوي.
تنهنجا لفظ به دل کي ڇُهي وڃن،
جڏهن تون چوُن، ته خواب به اُڀري وڃن.
تنهنجي ويجهو هر پل پيار ۾ وِجهي پوي،
وقت به محبت جي رفتار ۾ وهجي پوي.
تون منهنجي دل جو سڀ کان خوبصورت احساس،
تون آهين ته هر درد ٿي وڃي خاص.
تنهنجي اکين ۾ وسڻ جو گِلابي جادو آهي،
جيڪو دل کي ڇهي، تنهنجي طرف آڻو آهي.
تون جي هلي اچين ته ساهه کي به سُڪون ملي،
تنهنجي نالي سان دل کي به جنون ملي.
Best Sindhi Poetry for Love
تنهنجي نالي سان ئي دل ۾ روشني پئجي وڃي،
توکي سوچيندي هر تاري ۾ چاندني پئجي وڃي.
تون جڏهن ويجهو ٿيندي آهين،
ته دل جي هر ڌڙڪن خوشبو بڻجي وهندي آهي.
تنهنجا هٿ پنهنجي هٿن ۾ محسوس ڪري،
مون کي دنيا جي هر شئي کان وڌيڪ پيار لڳي.
تنهنجي بنا پل به نه گذري سگهي،
پيار جو اهڙو جادو تون منهنجي دل ۾ وِساري ڇڏيو آهي.
تنهنجي آواز ۾ ڪا مٺاس آهي جيڪا جادو ڪري،
دل تهصدئي ڏينهن تنهنجي ڳالهين تي قربان هجي.
توکي ڏسندي ئي دل ۾ سکون لهي اچي،
جهڙوڪ سُوٽيل مسافر کي آخر گهر ملي وڃي.
تون مُسڪرائيندي آهين ته جهان به سينگارجي وڃي،
دل جو هر ڪنارو محبت سان ڀرجي وڃي.
تنهنجي نگاهن ۾ هوءَ گہرائي آهي،
جنهن ۾ پيار پگهرجي، خواب ٻيهر لُهي وڃن.
تون آهين ته دعائن ۾ به رنگ اچي وڃي،
تنهنجي محبت سان دل به نئون زندگيءَ جهڙو ٿي وڃي.
تنهنجي اکين ۾ هڪ الڳ دنيا آهي،
جتي پيار به آهي، خيال به ۽ سڪ به پرچاءُ سان آهي.
Attitude Poetry in Sindhi
اسان ته خاموش رهون ٿا، پر ڪمزور نه آهيون،
وقت اچڻ تي جواب به ڏيون ٿا، ۽ هٿ به ڏيون ٿا.
جيڪي مون کي گهٽ سمجهندا آهن،
اهي هميشه پٺيان ئي رهندا آهن.
اسان جو اسٽائل ئي ڌار آهي،
نه ڊڄون ٿا، نه جهڪون ٿا، بس سچ سان بيٺا آهيون.
مان ڪنهن جي مرضيءَ سان ناهيان هلندو،
دل جي مرضي، منهنجو قانون آهي.
جيڪو مون کان ٽڪرائجي،
اُهو پاڻ کي ئي نقصان ڏئي.
اسان دل جا سچا پر دماغ سان رهن ٿا،
اسان کي هيسائڻ وارا پاڻ ئي پڄتا ٿين ٿا.
مان ڪنهن کي اهميت تڏهن ڏيان ٿو،
جڏهن هو پاڻ کي ان جو لائق ثابت ڪري.
ڏيئا ٻيو ڪاٺ جَلائي روشن ٿين،
اسان ته پنهنجي نالي سان ئي چمڪيون ٿا.
جيڪو منهنجي خلاف هلندو آهي،
اُهو پاڻ ئي پنهنجي راهه وڃائي ويهندو آهي.
مون کي ڪير ڇا ٿو ڪري—
مان پنهنجي دنيا جو بادشاهه پاڻ آهيان.
Royal Poetry in Sindhi
اسان جو مزاج ڏسي هر ڪو محتاط ٿي وڃي،
اسان جي خاموشي به وڏن جو دل هلاي وجهي.
مون سان تڪرار ڪرڻا آهن ته پنهنجي حدن ۾ رهجان،
مان مسڪراهٽ سان به ماڻهن جا غرور ٽوڙي ڇڏيان.
اسان دل صاف رکون ٿا، پر حساب برابر،
جيڪو ڳالهه وساري ويهي، اهو ئي سڀ کان وڏو خطردار.
مان اوچتو بدلجي نه ٿو وڃان،
پر جيڪو دل تان لهي وڃي، هو واپس ڪڏهن نٿو اچي.
اسان ڪنهن سان مقابلو نٿا ڪريون،
ڇاڪاڻتہ اسان پاڻ ئي پنهنجو ليول آهيون.
جيڪو منهنجي کِل کي ڪمزوري سمجهي،
اُهو منهنجي خاموشي جو وار برداشت نه ڪري.
اسان وٽ هڪڙي ئي عادت آهي،
يا ته محبت حد کان وڌيڪ، يا بي پرواهي انتها تائين.
مان هر ڪنهن کي جواب نه ٿو ڏيان،
جنهن کي ڏيان، اهو ياد رکي مرندو.
اسان جو رويو ڪنهن جي مرضي سان ناهي بدلجو،
جيڪي لائق آهن، تن لاءِ جڳهه دل ۾ رکجي.
اسان جو اسٽائل ئي ايترو خطرناڪ آهي،
هڪ نظر ۾ ماڻهن جا نقاب لهي وڃن ٿا.
This Post:
Over the years, I have been captivated by Sindhi poetry, a treasure among the key regional poetries of Pakistan, rooted in one of the oldest languages of the Indus Valley. The colors of prose and poetry, along with intricate verbal verses inspired by folk tales, have always fascinated me. Delving into old Sindhi poetry, I noticed how its enriched thought continues to influence contemporary languages, and even absorbs nuances from different languages like Hindi. The forms are equally captivating: jeay sindh poetry offers 2 main original forms, namely Waei and bait, which show resemblance to Sorthas and Dohas, while also reflecting Persian forms like Mathnavi, Kaafi, Ghazal, and Rubai. Legendary works such as Ustad Bukhari Poetry not only present this legacy but also showcase broader influences through blank verse and sonnet verse, creating a rich tapestry of literary expression.
Since Pakistan’s independence in 1947, new structures like Haiku, Tanka, Triolet, and Renga have emerged and co-exist with traditional forms, while modern innovations like Azad Nazm have taken the edge over conventional forms in certain varying degrees. Experiencing these forms firsthand, I realized how the text of each composition carries history, emotion, and culture all at once. The beauty lies in how Sindhi poetry merges the old and the new, blending legacy and modernity seamlessly, making every verse—from Ghazal to bait—a journey through time, thought, and emotion.
Related Posts on InQuotes.site
- 120+ One Line Poetry in Urdu: Emotions in a Line
- December Sad Poetry: Emotions in Every Line
- 100+ Romantic Moon Poetry in Urdu
InQuotes.site is your go-to place for meaningful Urdu poetry, quotes, and shayari. Bookmark us and come back for new collections every week!
